هرمز هدایت :  نشان جایگاه نخست      Hormoz  Hedayat :  Medal for first place

     از روزگارِ خردی در زمینه‌‎هایِ هنری کامیاب‌تر بودم تا در کارزارِ ورزش.  سرراست بگویم، تابِ باختن در من کم بود. برایِ‌همین اگر کار به‌میدان هماوردی کشیده می‌شد، پرهیزکردن را بهتر می‌پنداشتم. شنا تنها ورزشی بود که در آن به‌یاریِ برادرم تا آن‌جا پیش‌ رفتم که شنا کردنم نگاه‌ها را به‌سوی خود بکشد و این برایم دل‌انگیز می‌نمود. هنوز هم هرازگاهی که شنا می‌کنم، این داوری  را می‌بینم و درمی‌یابم و پیداست که برایم خوش‌آیند است. هرچند در این رشته هم به هماوردیِ میدانی تن ندادم .

     پایین‌تر گواهی نامه‌ای را خواهید دید که باگفته‌یِ بالا جور در نمی‌آید و این پرسش را پیش می‌آورد که چگونه است تا توانسته‌ام به جایگاهی چون آنچه در این گواهی آمده است، آن هم در ورزشی میدانی چون بسکتبال دست‌یابم؟ پاسخ دادن بدان نیاز به گفتن پیش زمینه ای دارد.

     در بازی‌های گروهیِ کوچه‌ای  زمانِ نوجوانی ما، نگارنده جایگاه میانه‌ای داشت. در بازی‌های میدانی، چون والیبال و فوتبال هم بیشتر درشمارِ تماشاگر و آواگرِ کنارِ گود بودم. بماند که یکبار به پشنوانه‌ی پیشینه‌ی  نمایشی که داشتم، بلندگویِ استادیوم را به‌من سپردند تا بازی فوتبال را گزارش کنم. برادرم پرویز هدایت، گوشِ چپ یکی از دو تیم را بازی می‌کرد و گویی گزارش و بازار گرمی‌ کردنم یک سویه شده بود و پیاز داغ‌اش را زیاد کرده بودم، تا آن جا که میکروفن را (محترمانه) ازمن پس گرفتند.

     بازگردم به‌داستانِ بسکتبال. این که چه‌گونه دریافتِ (مدالِ درجه‌یک) و جایگاه نخست در بازی‌های دسته‌های آزادِ بسکتبالِ شهرری در آن‌روزگار برای نگارنده پیش آمد. 

          زمین بازیِ ما در دبیرستان عظیمیه‌ِ شهرری، تور و تیرَک و حلقه و جای بازی والیبال و بسکتبال را داشت. والیبال‌اَش پیوسته براه بود. و بسکتبال، خاموش و بیگانه افتاده بود. مگر هرازگاهی که برادرم پرویز و همسالان‌اَش جانی تازه بدان می‌بخشیدند، تا زمانیکه بسکتبالیستِ به‌نامِ آن‌روزگار، حسن مشحون که در زمان نگارش این برگ، ریاست فدراسیونِ بسکتبالِ کشور بردوش اوست را برای آموزشِ دوستدارانِ این ورزش به‌شهرری آوردند. نگارنده و گروهی از همسالان در این‌دوره‌هایِ آموزشی، نام‌نویسی کردیم. از آنجا که نگارنده خردی را در سپاهان سرکرده بودم نگاهی آشناتر به‌بسکتبال داشتم تا همسالانم در شهرری، هرچند آنان به‌تندی آموزه‌ها را فرا گرفتند و من نیمه کاره جازدم و پس ماندم. و بماند که در دیگرسو از توانِ گردآوری و راه‌اندازیِ خویش سود جستم و دسته‌یِ بسکتبالِ کاوه‌یِ پیش آهنگانِ سیار را برپا کردم.  با همین تیم در (مسابقاتِ) سراسری شهرری در این راستا بازی کردیم و سرانجامش، دریافتِ جایگاه نخست و (مدالِ درجه یک) آن بازی‌ها شد. هرچند نگارنده، زمانِ کوتاهی را توانست در این بازی‌ها تاب بیاورد. در همین (مسابقه‌یِ نهایی) بیشتر بیرون از زمین بودم. به (عکسِ)زیر نگاه کنید، تن‌پوش رهایی‌ام را پوشیده‌ام .

Hormoz Hedayat : Lyrist , Designer & Director      هرمز هدایت: بازنویس، سراینده، طراح و کارگردان

Chay Khane ye Bagh e Parian     چای خانه ی باغ پریان

پشت پرده    Backdrop

     شایسته‌ است تا در این‌جا به‌دور از فروتنیِ ساختگی، داستانِ (لوحی) که بازتاب‌اش را پایین‌تر می‌بینید بازگو کنم. هرچند تا آنجا که زمان یار باشد پیرامونِ داستان‌هایِ همانندی که پیوسته با نگارنده همراه بوده‌اند در جای خود خواهم گفت. اینک این یکی را برای نمونه می‌آورم .

     چای‌خانه‌یِ‌باغِ‌پریان دست آوردِ گارگاه‌هایی بود که نزدیک به سه‌ سال و میان‌گین دو روز در هفته کار و آموزش با هنرجویان گوناگونِ(مدرسه‌ی هنروادبیاتِ صداوسیما)داشتم. برای (اجرا)یِ نمایش، (مدرسه) هیچ گامی بر نمی‌داشت. تنها آموزش در برنامه‌شان بود. به‌ناچار تمامی کار را با یاریِ بچه‌ها بر دوش گرفتم. براستی‌که به‌جایِ هفت خوان رستم، هفتاد خوان گردنه‌هایِ نمی‌شود را گذراندم تا سرانجام در روندی دیگر از ته مانده‌ی آشایی‌ها سود بردم و کار را برسکویِ نمایش بردم. گسترده‌یِ داستان و نام دوستانی که همراهی کردند و کسانی که سنگ انداختند را در بخش پرونده‌یِ نمایش خواهم آورد. در اینجا به‌همین داستانِ (لوح)بسنده می‌کنم.

     نمایشِ همگانیِ چای‌خانه‌یِ‌ باغِ پریان همزمان شد با جشنواره‌یِ تاتر. نمایش را در برنامه‌شان گنجانیدند. هنرجویان که درآغاز راه بودند خشنود از این روی‌داد بودند. و من با اینکه دل چرکین بودم پذیرفتم. در یکی از شب‌های همگانیِ نمایش عزت‌اله اننتظامی، ایرج راد و مختاباد(هیأت داورانِ جشنواره)به تالار مولوی برای دیدن نمایش آمدند. گذشت تا به(مراسم اختتامیه)نزدیک شدیم. به‌گُمانم یک روز  به پایانِ جشنواره مانده بود که مدیر مدرسه‌یِ هنروادبیاتِ صداوسیما درتماسی گفت: می‌خواهند جایزه‌یِ اولِ کارگردانی را به تو و یکی دو(جایزه)هم به بازیگر هایت بدهند. گفت به دوستانت(هیأت داوران)بگو یک جایزه هم به مدرسه بدهند. گویا همه چیز را می‌دانست و به‌منِ از همه‌جا بی‌خبر سفارش می‌کرد. ایکاش با من در میان نمی‌گذاشت. به‌هرروی تا زمانِ آیین پایانی جشنواره نه کسی را دیدم و نه باکسی گفت وگو داشتم. آن زمان فرارسید و به(تالار وحدت)رفتم. و باز اِی‌کاش نمی‌رفتم. در آبریزگاه به دوستِ دیرین ایرج راد برخوردم. کوتاه به‌من رساند بمانم که برآنند تا مرا به‌رویِ(صحنه)بخوانند. به‌یاد می‌آورم که با پیش داوریِ خوبی به آنچه بنا بود رخ بدهد نداشتم. با این روی ماندم و با آن روبرو شدم. آن دم فرارسید و امینِ تارخ گرداننده‌ی آیین مرا بروی(صحنه)خواند. نه برای جایگاهِ یکم که سوم. و ایکاش که مرا از ریز نام هایشان چون دیگر جاها برمی‌داشتند تا این‌گونه مرا نرنجانند. به‌هرروی آیینِ ادب بجا آوردم و بر سکویِ نمایش رفتم و ای‌کاش که نمی‌رفتم. هرچند گامهایم نیز چندان با من یار نبودند. داوری نخست همان جایگاه یکم بود که(مدیر مدرسه‌ی هنر و ادبیات صدا و سیما)به‌من گفته بود. دیرتر پیشکسوت ارجمند عزت‌اله انتظامی به سختی بازگو کرد که (مدیرانِ وقت) می‌خواسته‌اند به شهرستانی‌ها بهانه‌ای نارواتر از کردار. خُب پیشتر گفتم که می‌شد نام نگارنده را پاک کنند تا این‌که‌ بدان آسیب برسانند. از دیگر سو چرا هنر جویان چوبِ مرا خوردند؟! از آن‌جا که نمی‌خواهم در این‌جا دردِ دل گفتن به دارازا بکشد، پیش‌درآمدِ این داستان را در پرونده‌یِ ویژه‌یِ چای‌خانه‌یِ‌باغِ‌پریان خواهم آورد.

هرمز هدایت:  نویسنده، سراینده و کارگردان     Hormoz Hedayat : Author , Lyrist & Director

     روزهایی آمد که گویی روزنه‌ای بازشد بر چشم‌اندازِ فرهنگ‌وهنر، و دوستان هم از نگارنده خواستند که به‌این پیش‌آمد پاسخ دهم و من هم چنین کردم. برآن شدم تا نمایشنامه‌ای از خود کار کنم. به دنبالِ دستمایه‌ای بودم. چه بجا تر از این که به‌سراغ "نسیمی" بروم. کاری که در سال 60 در اوج روزگارِ پر شورِ دگرگونی‌های اجتماعی، به‌همراه گروهی از دوستان و هنرمندان شایسته و برجسته که آنان نیز سرشار از شور و شادابیِ کار بودند به نمایشی بزرگ و تکانده‌ای رسیدیم که شوربختانه پیش‌از گشایش، بزیر کشیده شد. ما در سایه‌ی تمرینات داستان‌هایی را می‌شنیدیم از تلاشِ کسانی که نمی‌خواستند این نمایش به‌رویِ صحنه برود. از شما چه پنهان، جدی‌شان نمی‌گرفتیم. چرا که از یکسو آن کسان را کوتوله می‌پنداشتیم که بودند و البته نه برای ویران ساختن که از هر ناکسی بر می‌آید. و از دیگرسو ما بی‌اندازه در لاکِ کار و باورهایمان گرفتار بودیم. به‌هرروی دل کندن از رهآوردِ آن همه تلاش و حالی که بر سرِ آن کار نهادیم ساده نبود. هفت کردار با یادی از نسیمیِ ناکام نوشته شد و داستان گسترده‌ای دارد که در جایِ خود بدان پرداخته ام.   

     نمایشِ هفت‌کردار دربخش ویژه‌یِ جشنواره و بیرون‌از "مسابقه" بر سکو رفت. بااین‌روی دست اندرکارانِ آنزمان ستودند‌اَش و با دادن تندیس و سپاس نامه، گرامی‌اَش داشتند که باز تاب آن ها پایین آمده است .

هرمز هدایت، جایگاه یکم کارگردانی در ارزشیابی هنری   Hormoz Hedayat  : Equivalent Ph D in Directing 

     آنچه پایین‌تر می‌بینید بازتابِ (لوحِ درجه‌یک) هنری در رشته‌ی کارگردانیِ تاتر است که نگارنده از سویِ (وزارت فرهنگ و ارشاد) به‌همراه نامه‌ی همراه از سوی دبیر شورایِ ارزشیابی هنرمندان کشور دریافت کرده است. بماند که نوشدارویِ پس از مرگِ سهراب است و داستان گسترده‌اَش در جای خود خواهد آمد.