براین باورم که هرکس حتی آنان که تلخ می‌نمایند،جایی برایِ دوست داشتن دارند. خُب اگر باکسی سَرکنی آن‌هم درمیدانِ کارِهنری، این‌مِهر بیشترهم می‌شود. "حسن فتحی" ازآن دسته هنرمندانی‌است که شایدگاهی نشود بایک‌من عسل‌هم اوراخورد، با این‌روی همچنان می‌شود دوستش داشت.‍ یادم هست که درآغازِ آشنایی‌مان ازمن خواست تانمایشنامه‌ای راکه درتالار سنگلج برسکویِ نمایش برده‌بود به‌تماشا بنشینم وچنین کردم. چندی پس ازآن، گروه فیلم و سریال، کارگردانیِ نمایشِ تله‌ویزیونیِ"پنچری"برپایه‌ی نمایشنامه‌یِ رادیویی"پنچری"از"فردریک دورنمات"رابابرگردانِ"حمیدسمندریان"به‌نگارنده سپرد. دربخشِ‌خود، روندِ آماده‌سازی آنرا بازخواهم گفت. آنچه اینجا می‌خواهم یادآوری کنم چیزی‌است‌که حسن فتحی به‌من‌گفت. اینکه با پیشنهادِ وی کاررا به‌نگارنده واگذارکرده‌اند. اوآنزمان به‌دفترِ گروه فیلم وسریالِ شبکه‌یِ دو رفت‌وآمد داشت. انگار ازشمارِ شورای‌ِشان بود. دیرتر نیز در دوتا ازکارهای تله‌ویزیونیِ وی بازی‌کردم. "تله موش" و "میوه‌یِ ممنوعه" که خوشبختانه هردوسربلند ازآب درآمدند. بیشتر و درجایِ خود به‌آن ها خواهم پرداخت.

نگارش تیر ماه 93  ویرایش آذرماهِ 99