کاریابی - 1345

     زمانِ کاریابی فرارسیده‌ بود و دیگر برادرِ بزرگتر به‌جای پشتیبانی، راهنمایی را پیشه کرد و دوستش را نمونه آورد و گفت برایِ(وزارتخانه‌ها و سازمان‌ها)درخواستِ‌کار بنویس. سُخَنش را پذیرفتم و به‌همه‌یِ جاهایی که نام برده بود، نامه‌نوشتم. برخی، (محترمانه)پاسخِ(نه)یِ خود را فرستادند، و دیگران با ندادن پاسخ، کار را پایان دادند. بنا به‌خواست دلِ خویش و سَرِخود، بر ریزِ جاهایی که برادرم گفته بود، بخشِ نمایشِ (وزارت) فرهنگ و هنر را هم افزوده‌ بودم. این یکی را رها نکردم و با فرستادنِ نامه‌‌هایِ واپسین، کارِ پیگیریِ درخواست را دنبال کردم، تا آنجا که ماهی، سرانجام به قلاب گیرکرد. و بنا به دستورِ (مدیرکلِ فعالیتهایِ‌هنریِ‌وزارتِ‌فرهنگ‌وهنرِ)آنزمان، از سویِ(اداره‌یِ‌برنامه‌هایِ‌تاتر)برای گذراندنِ آزمون در برابر(شورای آن اداره)خواسته شدم. آزمون انجام‌شد و پیدا بود که پیروز شده‌ام، هرچند برایِ پاسخ دادن، جان به سرم کردند. گویی این‌کار در کشورمان پیوسته نهادینه بوده و هست. به‌هرروی شورِ پیگیری کارساز شد و پاسخ آری را نه بر برگه، که بر زبانِ داوران جاری ساخت. تازه این آغازِ راه بود، باید می‌ماندم و ماندم تا روزی که مرا برای نخستین بازی در کنارِ پیشگامان و بزرگانِ هنرِ نمایش خواندند تا نخستین دستمزدِ کاری‌اَم را نیز دریافت‌کنم. و آن‌کار، همین نمایشِ شاه عباس و پیرِ پاره دوز بود که در همین برگه از آن یاد می‌شود. آنزمان تازه سربازی را در پوششِ سپاهِ دانش بپایان رسانیده بودم و هنوز به دانشگاه راه نیافته بودم.